Paardrijden kun je met of zonder bit doen. Net wat je zelf en wat je paard prettig vindt en het hangt ook af van de tak van sport die je wilt beoefenen. Maar wat als jij met bit wilt rijden en je paard wil dat niet?
Dan kun je ervoor kiezen om bitloos te gaan rijden. Er zijn tegenwoordig best veel verschillende soorten optomingen waarbij geen bit noodzakelijk is. Je hebt o.a. keuze uit een hackamore (met lange of korte scharen), een sidepull, een bosal, een kaptoom of zelfs alleen een halsring. Kijk anders eens hier:
https://www.bitloospaardrijden.info/hoofdstellen.php
Het is vaak wel even wennen, vooral voor de ruiter. Paarden wennen over het algemeen heel snel aan de overgang bit naar bitloos.
Maar ja, stel je wilt zelf met bit rijden of het is noodzakelijk bij de tak van sport die je wilt beoefenen, maar je paard wil pertinent geen bit in zijn mond?
Dan probeer je van alles om uit te vogelen waarom dat het geval is. Tandarts, osteopaat, cranio sacraaltherapeut, fysiotherapeut, verschillende hoofdstellen, verschillende bitten, halsterhoofdstel met aanklipbaar bit, handen vol snoepjes om je paard te bewegen toch dat bit in zijn mond te doen.
En nog denkt je paard, toedeloe.... dat bit mag je houden.
Toevallig ken ik zo'n paard, hij is leuk, echt heel erg leuk. En lief. Maar ja, dat bit....
We zijn begonnen met het paard te leren zijn hoofd op verzoek naar beneden te brengen, want een paard van boven de 1,70 die zijn hoofd omhoog doet wanneer je iets bij zijn mond wil doen, is niet handig.
Hoofd omlaag vragen hebben we daarna gecombineerd met het laten wennen van een hand tegen de zijkant van zijn neus en later tegen zijn mondhoek. Dat was eerst al aanleiding om meteen dat hoofd weer richting dak te bewegen, maar hij had steeds sneller in de gaten dat die hand wegging als hij rustig bleef staan. Duim in zijn mondhoek was de volgende oefening.
De keer erna hebben we voorzichtig geprobeerd om een lus van de leadrope tegen zijn mondhoek te houden. Dat lukte uiteindelijk, en later ging die lus zijn mond in. Vervolg was dat hij begon te kauwen op de leadrope en een snoepje erbij gaf er een lekker smaakje aan. Hierdoor wilde hij daarna ook graag weer die leadrope in zijn mond. (Dat ding ziet er inmiddels uit als een geweekte soepstengel, maar dat mag de pret niet drukken.)
De keer erna nam hij meteen de leadrope in zijn mond en kon ik hem een beetje horizontaal trekken, waardoor hij als een bit in zijn mond lag. Dat ging goed. Dit hebben we een paar keer gedaan. Vaak raakte hij dan ineens in de stress, gooide zijn hoofd omhoog en raakte in paniek als dat touw achter zijn voortanden bleef hangen, maar gelukkig gaat dat touw makkelijk los, is zacht en zodoende leert hij dat het uitspugen van het bit ook bij het hele verhaal hoort.
Bij dit paard was het inmiddels duidelijk dat hij waarschijnlijk ooit eens flink geschrokken is toen het bit bleef hangen achter zijn voortanden bij het uitdoen van het bit. Eenmaal met bit is hij er namelijk heel fijn mee te rijden, dus hij heeft er geen last van als het bit eenmaal in zijn mond zit. Het is echt het in en uitdoen wat hem de stress bezorgde.
Nadat hij uiteindelijk de leadrope gewoon van mijn hand af pakte als ik het vasthield zoals je een bit vasthoudt bij het hoofdstel omdoen, hebben we er gister het bit bij gepakt. Een heel zacht, flexibel, licht bitje. Gewoon los in mijn hand gelegd, met snoepje erbij. Hij ging er aan likken want hij wilde dat snoepje wel hebben. Uiteindelijk pakte hij zelf een aantal keer het bit vast tussen zijn voortanden. Dat was een hele overwinning.
We gaan hier nog even mee door, want we zijn er nog lang niet, maar ik heb goede hoop dat dit paard ooit gaat vertrouwen op een bit in zijn mond.
