Mijn werkzaamheden zijn zeer afwisselend. Mijn klantenkring ook en hun paarden al helemaal. Diverse rassen, diverse kleuren, diverse maten en diverse leeftijden.
Het kan zijn dat ik in de ochtend begin met een minipony die iedereen de stal uit sleurt (echt...) en de dag eindig met een enorme Shire die door een kleuter aan een touwtje mee genomen kan worden. Wie is hier dan de kinderpony?? ;-)
Met het ene paard heb je wat meer dan met het ander, dat heeft niet altijd met ras of uiterlijk te maken, maar meer met de connectie die je met zo'n dier hebt. Ik vind geen enkel paard stom of saai of irritant. Wel interessant, lief, mooi of bijzonder.
Sommige paarden reageren altijd op dezelfde manier als ik kom. Ze herkennen de rust waar ik iedere keer naar op zoek ben en laten hun hoofd ontspannen zakken als ik naar ze toe loop. Dat is echt heel mooi om te zien.
Niet dat ieder paard dat zo duidelijk doet, maar ze reageren wel altijd blij als ik kom, ondanks dat (of juist omdat...) ik soms best even heel duidelijk voor ze ben.
Laatst had ik een KWPN ruin in handen die zich voor iedereen afsloot en erg stoïcijns was. Hij nam zelfs geen snoepjes aan. Heel vlak in alles en niet te peilen. Hij maakte ook niet echt een gelukkige indruk.
De eigenaresse wilde graag wat meer contact met het paard en vroeg mij of ik iets kon betekenen.
Het paard stond buiten in een longeerbak. Ik ben de bak in gelopen en heb hem volledig genegeerd. Ben heel druk bezig geweest met de omheining inspecteren en onkruid wieden (je moet toch wat, als je zo druk bezig bent om een paard te negeren? ;-) ) Daarna ben ik de bak uit gelopen en buiten de bak heb ik de jonge pony van de eigenaresse eten gegeven.
Met de lege voerbak in mijn handen ben ik de longeerbak in gelopen, paard genegeerd en er weer uit gegaan. De ruin begon langzamerhand wat meer interesse te tonen en volgde mijn bewegingen met zijn ogen. Hij snapte natuurlijk niet wat ik nou steeds kwam doen daar.
Ik liep daarna weer de bak in en bleef rustig in het midden stil staan. Het paard negeerde ik. Na een minuut of wat hoorde ik een diepe zucht naast me. Paard stond bij me, maar durfde nog geen echt contact met me te zoeken. Als ik hem op dat moment had aangehaald of beetgepakt, had dat niet de juiste handeling geweest.
Rustig draaide ik me van hem weg en liep naar de uitgang van de bak. Het paard liep met me mee en zonder touw wandelden we zo naar zijn stal toe. In de box draaide hij zich om en keek me recht aan alsof hij me vroeg wie ik nou eigenlijk was. Dat had ik nog niet eerder gezien van hem.
Op dat moment moet je beslissen of je omdraait en wegloopt, of rustig naar hem toe gaat en hem een kriebel in zijn manen geeft. Ik ging op mijn gevoel af (klopt meestal) en schoof heel rustig richting zijn schouder en bleef naast hem staan. Met een diepe zucht net als hij bij mij deed in de longeerbak. Hij draaide zijn hoofd naar me toe en rook aan mijn hand. Dat was ook voor het eerst.
Terwijl ik hem op zijn schoft kriebelde, probeerde hij mijn hand te kriebelen zoals paarden dat bij elkaar doen. Toen ik rustig naar de deur toe liep, liep het paard met mij mee en keek me na toen ik door de stalgang liep.
De eigenaresse was in tranen. Het paard had voor die tijd nooit enige interesse in de mensen om hem heen getoond en sloot iedereen buiten. Ik kan me voorstellen dat dit dan heel bijzonder is om mee te maken.
Had ik al eens gezegd dat ik zulk leuk werk heb?
